ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ. Φύλλο Αυγ-Σεπ 2021

 Κυκλοφόρησε το Φύλλο της ΕΗ  των  μηνών Αυγ.-Σεπ.  στο  οποίο  η ύλη αυξήθηκε σε 24 σελίδες,  περιλαμβάνοντας μεταξύ των άλλων και τα παρακάτω ενδιαφέροντα θέματα   :

 

            Σελίδα  1,7  :  

            -  Συνέντευξη του  Δρ. Ιωάννη Μπουγά με θέμα ‘’ Το ΚΚΕ στην Κατοχή δεν έκανε αντίσταση, αλλά προετοίμαζε κατάληψη της εξουσίας‘’  

 

           Σελίδα  3,4  :

            -  Χαιρετισμοί Προέδρου και Αντιπροέδρου ΕΑΑΣ, όπως  και τα κύρια σημεία των ομιλιών στις επετειακές εκδηλώσεις στο Βίτσι-Γράμμο

           

            Σελίδα   6 :

            -     Διπλωματική Επισκόπηση των Γεγονότων

         

           Σελίδα   8 :

   -   Αφιέρωμα για τα 200 χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία

  με άρθρο για τον '' Παναγιώτη Σέκερη ''

-    Άρθρο του Υπτγου ε.α. Ν.Ζαρκάδα με θέμα ‘’Η επική

 πτώση της Μουργκάνας’’

 

    Σελίδα   9 :

   - Άρθρο του Υπτγου ε.α. Γ. Γκορέζη με θέμα ‘’Η Μάχη της

 Μενίνας’’

 

  Σελίδα  12 : 

   -    Άρθρο του Αντγου ε.α. Φ.Κλόκαρη  με θέμα ‘’ Κύπρος 1974: Η Στρατιωτική Ηγεσία της Καταστροφής ‘’

    

  Σελίδα 13 :

           - Άρθρο του Τξχου ε.α. Δ. Κούκουρα με θέμα ‘’Μετακομιδή των οστών του Στγου Στυλιανού Καλμπουρτζή από την Κύπρο’’

 

   Σελίδα  15 :

    - Στήλη   ΄΄ Υγεία ΄΄

    

    Σελίδα 18,19 :

-    Δραστηριότητες των Παραρτημάτων της Ε.Α.Α.Σ.

 

    Σελίδα  20  :

-    Χρονογράφημα του Υπτγου ε.α. Χ. Μπολώση

-    Σταυρόλεξο με επιμέλεια Αντγου ε.α. Κ. Σκαρμαλιωράκη

 

             Σελίδα  21,22   :

              Ανακοινώσεις

-   Δήμου Παπάγου  - Χολαργού με δράσεις που αφορούν

τους δημότες του

       -  Συγχαρητήρια σε τέκνα μελών της ΛΑΣ, για επιτυχία των στις Πανελλήνιες εξετάσεις

       -  Νέα σύμβαση ΜΤΣ με  την Τράπεζα Eurobank ΑΕ

       -  Λειτουργία στο ΝΙΜΤΣ Εξωτερικού Ιατρείου Διαιτολογίας και Διατροφής

 

            Σελίδα  24 :

            -  Άρθρο του Αντγου ε.α. Φ. Διαλέτη με θέμα ’’ Ο Ήρωας Τχης Φωκίων Κ. Διαλέτης  (Ο Εύζωνας της Ρούμελης) ’’

 

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ, ΕΔΩ 👈 

Τί χωρίζει το θερμό επεισόδιο από την σύρραξη

Γκαρτζονίκας Παναγιώτης, 

Πηγή: https://slpress.gr/ethnika/ti-chorizei-to-thermo-epeisodio-apo-tin-syrraxi/ 

Το θερμό επεισόδιο βρίσκεται συχνά στην ημερήσια διάταξη του δημοσίου διαλόγου που διεξάγεται από πολιτικούς, δημοσιογράφους, στρατιωτικούς, ακαδημαϊκούς και πάσης φύσεως ειδικούς, με ή χωρίς εισαγωγικά. Αποτελεί ίσως το συχνότερο ερώτημα που τίθεται: Θα γίνει θερμό επεισόδιο; Αυτό που συζητείται είναι αν θα υπάρξει ένα ατύχημα μεταξύ των πολεμικών μέσων Ελλάδας και Τουρκίας, το οποίο στη συνέχεια θα οδηγήσει σε γενικευμένη σύρραξη μεταξύ των δύο χωρών, δηλαδή σε πόλεμο.

Με την παραπάνω άποψη υπονοείται ότι το θερμό επεισόδιο είναι κάτι σαν τροχαίο ατύχημα που οδηγεί ακούσια σε πόλεμο. Η θεωρία ότι ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο ξεκινά από τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υποστηρίζεται ότι κανείς δεν ήθελε τον πόλεμο, αυτός όμως ξέσπασε από μια αλληλουχία τυχαίων γεγονότων. Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου το θερμό επεισόδιο αναφερόταν συχνά ως αίτιο έναρξης πολέμου, λόγω της ευκολίας με την οποία, με το πάτημα ενός κουμπιού, μπορούσαν να πυροδοτηθούν πυρηνικά όπλα.

Στην Ελλάδα δε, άρχισε να χρησιμοποιείται κατά βάση μετά την κρίση στα Ίμια το 1996. Ωστόσο, κανένας πόλεμος δεν έχει ξεκινήσει τυχαία, μετά από κάποιο θερμό επεισόδιο, όσο και αν ορισμένοι υποστηρίζουν το αντίθετο. Ακόμη και ο A’ Παγκόσμιος Πόλεμος, για την έναρξη του οποίου ακόμη ερίζουν οι ιστορικοί, δεν ξέσπασε τυχαία. Μπορεί οι χώρες που ενεπλάκησαν στην έναρξή του να μην επιζητούσαν τον πόλεμο, όλες όμως ήθελαν την ειρήνη με τους δικούς τους όρους.

Ένας πόλεμος αρχίζει πάντα όταν κάποιος λέει όχι. Γι’ αυτό οι πόλεμοι ξεκινούν με την επίθεση του ενός και την άμυνα του άλλου. Το ηχηρότερο “Όχι” είναι αυτό του Ιωάννη Μεταξά το 1940. Αν κάποιος δεν αντιδρά στις ενέργειες του αντιπάλου, δεν γίνεται ποτέ πόλεμος. Το θερμότερο όλων των επεισοδίων στη μεταπολεμική μας ιστορία, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, δεν κατέληξε σε γενικευμένο ελληνοτουρκικό πόλεμο.

Σιαλμάς και Ηλιάκης

Επί ένα σχεδόν μήνα η Τουρκία βομβάρδιζε, αποβίβαζε δυνάμεις και προήλαυνε στην Κύπρο, καταλαμβάνοντας περίπου το μισό νησί. Η Ελλάδα δεν αντέδρασε ούτε με τη δικτατορική, ούτε με τη δημοκρατική κυβέρνηση εθνικής ενότητας, εκλογικεύοντας την αδράνειά της με διάφορες δικαιολογίες. Στα Ίμια, επίσης, δεν αντιδράσαμε για να μην πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία «για δύο βραχονησίδες, που κατοικούνταν μόνο από πρόβατα», όπως χλευαστικά ανέφερε ο τότε πρόεδρος Κλίντον.

Και σε κάποιες άλλες περιστάσεις, που ορισμένοι θεωρούν ως ορισμό του θερμού επεισοδίου κατόπιν ατυχήματος, τηρήσαμε την ίδια στάση. Τέτοια περιστατικά είναι όταν κατέπεσαν, λόγω της εμπλοκής τους με αντίστοιχα τουρκικά, τα αεροσκάφη του Νικολάου Σιαλμά και του Κωνσταντίνου Ηλιάκη. Δηλαδή σε διάστημα πενήντα περίπου ετών, είχαμε πολλά επεισόδια με διαφορετική “ένταση θερμότητας” που δεν οδήγησαν σε πόλεμο.

Αυτό συνέβη, επειδή επιλέξαμε τον κατευνασμό του αντιπάλου. Κατά τον Μακιαβέλι, τον πόλεμο τον αρχίζεις όποτε θέλεις, δεν τον τερματίζεις ωστόσο όποτε επιθυμείς. Για όλες αυτές πάντως τις περιπτώσεις, ορισμένοι θέτουν, εκ του πονηρού, το κατ’ εκείνους αφοπλιστικό ερώτημα: «καλά τι θέλετε, να κάνουμε πόλεμο;». Στο ερώτημα αυτό δεν αντιστοιχεί μια μονολεκτική απάντηση, ναι ή όχι. Θεωρούμε απαραίτητο να το εξετάσουμε διεξοδικότερα.

Η Τουρκία κερδίζει με απειλές

Πρώτον, μεταξύ ειρήνης και πολέμου υπάρχουν πολλές ενδιάμεσες επιλογές. Εκτός από την χρησιμοποίηση της στρατιωτικής ισχύος καθ’ αυτή, τον πόλεμο δηλαδή, υφίσταται και η διαχείριση της απειλής χρήσεως της στρατιωτικής ισχύος, που μπορεί να λάβει διάφορες μορφές.

Δεύτερον, αν δεν επιθυμούμε τον πόλεμο, επειδή συνεπάγεται κόστος, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως και η ειρήνη έχει τίμημα, δεν παρέχεται δωρεάν. Μπορεί κάποιος να επιδιώκει να αποφύγει την ήττα με πόλεμο, εν τούτοις όμως μπορεί και να ηττηθεί ειρηνικά, όπως συνέβη στην περίπτωσή μας στην Κύπρο και στα Ίμια. Η κατάσταση με την Τουρκία σήμερα θα ήταν σαφώς διαφορετική, τόσο στην Ανατολική Μεσόγειο όσο και στο Αιγαίο, αν είχαμε αντιδράσει στις δύο αυτές περιστάσεις.

Τρίτον, η Τουρκία έχει καταλάβει ότι φοβόμαστε τον πόλεμο και προσπαθεί να κερδίσει πλεονεκτήματα, επισείοντας την απειλή έναρξής του. Για να το διατυπώσουμε διαφορετικά, δεν τους δώσαμε ποτέ να καταλάβουν ότι είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε στα άκρα. Τις ελάχιστες φορές που το πράξαμε, όπως το 1976 και το 1987, το κατάλαβαν.

Τέταρτον, δεν είναι δυνατόν να μην αντιδρά κάποιος στις προκλήσεις και να πιστεύει ότι η αποτροπή λειτουργεί. Η αποτροπή χρησιμοποιείται συχνά από τους αρμόδιους σαν να είναι θυμιατό. Δεν αποτρέπει κανείς απλώς και μόνον επειδή υπάρχει, χρειάζεται να προβεί και σε ενέργειες.

Πέμπτον, ο πόλεμος είναι μια επιλογή, η ύστατη μεν αλλά ασφαλώς επιλογή, στα χέρια της κυβέρνησης κάθε χώρας. Αν εμείς έχουμε απεμπολήσει αυτή την επιλογή, κανείς δεν θα μας πάρει στα σοβαρά, ούτε οι αντίπαλοι ούτε οι φίλοι.

Έκτον και τελευταίο, εφόσον δεν έχουμε αποκλείσει τον πόλεμο ως πολιτική επιλογή, πρέπει να προετοιμάσουμε όχι μόνο τις ένοπλες δυνάμεις αλλά και την κοινωνία. Η προετοιμασία είναι επίσης κάτι που αντιλαμβάνονται οι εχθροί και οι σύμμαχοι.

Συμπερασματικά, το θερμό επεισόδιο δεν οδηγεί σε γενικευμένη σύρραξη, αν δεν το επιθυμούν οι εμπλεκόμενοι, οπότε δεν χρειάζεται τόση ανησυχία. Εφόσον εμείς δεν προετοιμαζόμαστε για πόλεμο, οτιδήποτε και αν κάνει ο αντίπαλος, θα το αποδεχθούμε και θα ανακουφιστούμε και πάλι αφού θα έχουμε αποφύγει τον πόλεμο! Μόνο που και η ήττα χωρίς πόλεμο έχει πολύ βαρύ τίμημα κι ας μη φαίνεται εκ πρώτης όψεως…

Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη όλων των μαρτυρησάντων τα έτη 1918-1922, με προεξάρχοντα τον Χρυσόστομο Σμύρνης.

Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας μας, του Ολοκαυτώματός μας από τους Νεότουρκους υπό την ηγεσία των Αχμέτ Τζεμάλ, Μεχμέτ Ταλαάτ, Ισμαήλ Εμβέρ, Μουσταφά Κεμάλ και φυσικά του εγκέφαλου  Λήμαν Φον Σάντερς. 

 

 

Για το Σεπτέμβριο

Ο Σεπτέμβριος ονομάζεται επίσης Σταυριάτης ή Σταυρίτης λόγω της μεγάλης γιορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στις 14 του μήνα. Όπως μας αναφέρει ο Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης:

«Η μέρα της γιορτής αυτής σε πολλά μέρη αποτελεί χρονικό σταθμό στις τοπικές αγροτικές και ποιμενικές εργασίες και λαμβάνεται ως η αρχή ή το τέρμα για τις σχετικές συμβάσεις. Αλλά σταθμό αποτελούσε παλαιότερα και για τους ναυτικούς, οι οποίοι τότε σταματούσαν τα μακρινά ταξίδια με ιστιοφόρα, όπως συμβούλευε η παροιμία: “Του Σταυρού, σταύρωνε και δένε”. Στις εκκλησίες μοιράζεται τη μέρα αυτή βασιλικός, εκκλησιαστική συνήθεια που πηγάζει από την παράδοση ότι στο μέρος όπου βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός είχε φυτρώσει το αρωματικό αυτό φυτό, που για το λόγο αυτό λέγεται και σταυρολούλουδο… Με το βασιλικό από την εκκλησία και με αγιασμό της ημέρας ετοιμάζεται το νέο προζύμι για όλη τη χρονιά».

 

Κυρίως, όμως, ο Σεπτέμβριος είναι γνωστός με την ονομασία «Τρυγομηνάς» ή «Τρυγητής». Όπως γράφει, με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο, η Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη:

«Την καθολική και πυρετώδη συμμετοχή της κοινότητας αποδίδει η παροιμιακή φράση “θέρος, τρύγος, πόλεμος”. Η συμμετοχή όλων των κατοίκων του οικισμού αναδείκνυε τον τρύγο σε ευχάριστη εργασία, που συχνά έπαιρνε το χαρακτήρα πανηγυριού… Η μεταφορά των σταφυλιών στο ληνό (πατητήρι, αργαστήρι, καρούτα, πατερό, τραπεζονιά, σκαφόνι κ.ά.) γίνεται με ζώα, με κάρα ή με μηχανικά μέσα, σήμερα πια στα πατητήρια. Το πατητήρι διαφέρει από περιοχή σε περιοχή ως προς το σχήμα και τη χωρητικότητα. Αλλού είναι κτιστή παραλληλεπίπεδη δεξαμενή με κλίση του δαπέδου προς την πλευρά απ’ όπου εξέρχεται ο μούστος, αλλού είναι ένας μεγάλος ξύλινος ή πλεχτός φορητός κάδος, που τοποθετείται κατά το πάτημα πάνω σε κτιστή δεξαμενή (υπολήνιο, αποδοχάρι, δοχειό κ.ά.), μέσα στην οποία ρέει ο μούστος. Το πάτημα των σταφυλιών γίνεται από τους “πατητάδες”. Το γλεύκος (μούστος, απόσταμα, βράσμα, λαγάρι, πρόσυρο κ.ά.) μεταφέρεται και αποθηκεύεται συνήθως σε μεγάλα βαρέλια, που έχουν πλυθεί με ειδικά αρωματικά φυτά (σχίνο, μυρτιά, δάφνη κ.ά.) κι έχουν απολυμανθεί με θειάφι ή έχουν ρετσινωθεί. Μέσα εκεί ο μούστος “βράζει”, ζυμώνεται και γίνεται κρασί».

 

Όπως γράφει και ο Κώστας Κρυστάλλης (1868-1894) στο «Τραγούδι του τρυγητού»: «Αμπέλι μου πλατύφυλλο/ και καλοκλαδεμένο,/ δέσε σταφύλια κόκκινα,/ να μπω να σε τρυγήσω,/ να κάμω αθάνατο κρασί,/ μοσχοβολιά γιομάτο». Ο τρυγητός των αμπελιών και η δημιουργία του κρασιού είναι, άλλωστε, μια πανάρχαια διαδικασία που ανάγεται στην περίοδο της γεωργικής επανάστασης πριν από περίπου 7.000 χρόνια, ενώ και οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν με την οινοποιία τουλάχιστον από το 1700 π.Χ. Η σχετική μάλιστα μυθολογία για το κρασί, και η σύνδεσή του με το θεό Διόνυσο, είναι ιδιαίτερα πλούσια. Γιατί το κρασί αντιμετωπιζόταν ανέκαθεν όχι μόνο ως βασικό συστατικό της διατροφής, αλλά και της θρησκείας, αφού οι Έλληνες πίστευαν ότι το αίμα του σταφυλιού είναι αίμα του θεού Διονύσου και ότι πίνοντας κρασί μεταλαμβάνουν από το αίμα του θεού. 

 

 Η λατρεία του Διονύσου συνάντησε αρκετές δυσκολίες. Αρχικά, μάλιστα, και μια κάποια καχυποψία απέναντι στο κρασί, όπως αποτυπώνεται σε πολλούς σχετικούς μύθους. Πάρτε, για παράδειγμα, έναν αττικό μύθο που συνδέει τον αστερισμό της Παρθένου με το κρασί. Σύμφωνα με το μύθο αυτό, ο αστερισμός της Παρθένου αντιπροσωπεύει την Ηριγόνη, την κόρη του Ικάριου που πρώτος υποδέχτηκε τον Διόνυσο στην Αττική και από τον οποίο έμαθε την τέχνη να φτιάχνει το κρασί. Στον τόπο που έγινε η συνάντηση εκείνη φυτεύτηκε το πρώτο αμπέλι και η περιοχή ονομάστηκε από τότε Διόνυσος.