ΕΠΕΤΕΙΟΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Η 25η Μαρτίου είναι διπλή γιορτή για τους Έλληνες σ’ όλο τον κόσμο. Είναι θρησκευτική γιορτή γιατί γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και εθνική γιορτή, γιατί αυτή η μέρα διαλέχτηκε συμβολικά από τους προγόνους μας για τη διακήρυξη της ελευθερίας του έθνους, την απελευθέρωση από το ζυγό και την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία.
25η Μαρτίου έγινε ο Ευαγγελισμός και 25η Δεκεμβρίου, η Παναγία έγινε  Θεοτόκος. Η Παρθένος Μαρία κρατάει ιδιαίτερα τιμητική θέση στις σκέψεις και τις καρδιές σε ολόκληρο το θρησκευτικό πλέγμα των Ορθοδόξων λαών και όχι μόνο. Είναι αυτή που γέννησε το Χριστό, που μας Τον έφερε σε ανθρώπινη μορφή, είναι η ανθρώπινη μάνα του Υιού του Θεού. Αυτή  έσωσε την Κωνσταντινούπολη από τους Αβάρους και προς τιμήν της γράφτηκε ο Ακάθιστος Ύμνος. Από τη Βυζαντινή εποχή, όλοι οι ‘Ελληνες στρατιώτες αποθέτουν την πίστη τους σ’ αυτήν και αναγνωρίζουν την Παναγία σαν το μεγαλύτερο συντελεστή του ηθικού και της έμπνευσης γιά όλους τους αγώνες για την ελευθερία.

Πρέπει πάντα να θυμόμαστε οτι οι ‘Ελληνες πολεμούν μόνο για την ελευθερία. Ποτέ δεν κάναμε επεκτατικό πόλεμο. Και η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν όχι εκατοντάδες, αλλά χιλιάδες χρόνια μπροστά από την εποχή του. Εφάρμοσε πριν από 2500 χρόνια αυτό που ανακάλυψαν οι σύγχρονοι στρατοί στον 20ο αιώνα, αυτό που τώρα αποκαλούμε “επιχειρήσεις εις βάθος”, στα μετόπιθεν του αντιπάλου. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να εξαλείψει την περσική κατά της Ελλάδας απειλή, για τα καλά αλλά και για να εκδικηθεί τις περσικές εκστρατείες εναντίον των Ελλήνων, όπως ο ίδιος είπε στο Δαρείο.

Στις 25 Μαρτίου 1821, μετά από 368 χρόνια σκλαβιάς, τα πρώτα κομμάτια  του νέου Ελληνικού ανεξάρτητου κράτους απελευθερώθηκαν, αρχίζοντας την τελική πράξη του ατέλειωτου χορού της πλήρους απελευθέρωσης. Την επέτειο αυτής της ημέρας γιορτάζουμε και φέτος και όσο είμαστε Έλληνες.

Οι αγράμματοι σκλάβοι, διακήρυξαν ότι ήταν και πάλι και πάντα ‘Ελληνες και για τούτο, ελεύθεροι. Είχαμε εθνική Παλιγεννεσία. Το Έθνος αναγεννήθηκε από τις στάχτες του.

Αυτός  ο αγώνας διήρκεσε περισσότερο από κάθε άλλη επανάσταση κατά των Οθωμανών. Οκτώ χρόνια αργότερα, τα γεγονότα ανάγκασαν τα Ευρωπαϊκά κράτη να αναγνωρίσουν τη νέα Ελληνική Πολιτεία, αν και οι προσπάθειές με πρωτεργάτη το Μέτερνιχ είχαν επικεντρωθεί στη διατήρηση του τότε “status quo”.

Το κοινό των Ελλήνων έχει στο πέρασμα των αιώνων υπάρξει τρείς φορές ως  Ελληνικό κράτος. Η ιστορία του όπως είναι γνωστό, είναι η πλέον μακροχρόνια γραπτή ιστορία ενός έθνους.

Η πρώτη περίοδος αρχίζει κάποια χιλιετία, κάποτε στο παρελθόν, περνάει μέσα από τις προκατακλυσμιαίες περιόδους, το Μινωϊκό, τον Κυκλαδικό, το Μυκηναϊκό και τον Αττικό πολιτισμό, μέσα από τους Περσικούς και τον Πελοπονησιακό πόλεμο, την ένωση των Πανελλήνων των παλαιών πόλεων-κρατών από το Φίλιππο το Μακεδόνα, τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την Ελληνιστική περίοδο και συνεχίζει υπό διαφορετική μορφή στη Ρωμαϊκή εποχή, όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τους Έλληνες με τα όπλα και οι Έλληνες τους Ρωμαίους με τον πολιτισμό. Πάντως, τα ανεξάρτητα Ελληνικά κράτη καταλύθηκαν μέσα στον 1ο πΧ αιώνα.

Η δεύτερη περίοδος αρχίζει το έτος 330 μΧ, όταν ο Κωνσταντίνος ο Μέγας εγκαθίδρυσε την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, γνωστή σαν Βυζαντινή, που έμελλε να είναι η μακροβιώτερη αυτοκρατορία της ιστορίας, 250 χρόνια μακροβιώτερη αυτής των Τσού της Κίνας, περνάει μέσα από την εγκατάσταση των Σλάβων και των Βουλγάρων στη χερσόνησο του Αίμου, τις Αραβικές επιδρομές κατά της Κωνσταντινούπολης και σταματά το 1453, όταν η Βασιλεύουσα Πόλις πέφτει στα χέρια των Οθωμανών.

Όμως το ελληνικό πνεύμα, δεν εξαφανίσθηκε. Η βασική ιδέα, το μοντέλο διοίκησης της Αυτοκρατορίας, αντιγράφεται από τους Οθωμανίδες. Η ανάπτυξη του Κυριλλικού αλφαβήτου για τους Σλάβους από τους Έλληνες ιεραποστόλους Κύριλλο και Μεθόδιο από τη Θεσσαλονίκη και η διάσωση του πνεύματος και των αρχαίων ελληνικών κειμένων τα περισσότερα των οποίων μεταφέρθηκαν στη Δύση, ήταν η σημαντικότερη συνεισφορά των Βυζαντινών στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Η Βυζαντινή παράδοση δεν πέθανε το 1453. Οι λόγιοι της Κωνσταντινούπολης που μετανάστευσαν στη Δύση αφού κατόρθωσαν να διαφύγουν ή υπηρετούσαν  εκεί σαν αυτοκρατορικοί απεσταλμένοι, άσκησαν αφάνταστα μεγάλη επιρροή στην Αναγέννηση. Η Παλαιολόγειος αναφορά στα στοιχεία του κλασσικού Ελληνισμού ειδικότερα στην ιστορία, τη φιλολογία, τη φιλοσοφία, τα μαθηματικά και την αστρονομία, μεταδόθηκε στο πρόθυμο ακροατήριο των Ιταλών και Ισπανών λογίων και των Ελλήνων κατοίκων του εξωτερικού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το Βυζαντινό πνεύμα επέζησε της εξαφάνισης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ο Βυζαντινός τρόπος ζωής και η Βυζαντινή παράδοση, επέζησαν επίσης μεταξύ όλων των ορθοδόξων λαών της χερσονήσου του Αίμου, όπως και των άλλων σλαβικών λαών. 

Ο Οθωμανικός ζυγός, ήταν μακρόχρονος και επίπονος γιά όλους τους υποτελείς λαούς. Το έργο του Ρήγα Βελεστινλή είναι απόδειξη. Ολόκληρο το πολιτισμικό πλέγμα της περιοχής σχεδόν εξαφανίσθηκε και μόνο η θρησκεία έμεινε στον απλό λαό, γιά να τους θυμίζει το ποιοί είναι. Το κτίσιμο σχολείων απαγορεύθηκε. Δεν υπήρχε δυνατότητα οργανωμένης εκπαίδευσης, όπως δεν υπάρχει και σήμερα στην Κωνσταντινούπολη, μετά το κλείσιμο της Μεγάλης του Γένους Σχολής στη Χάλκη, από τους Τούρκους κατακτητές. Σ’ όλο τον Ελληνικό χώρο, σ’ όλες τις κοινότητες, ιερείς και μοναχοί, όποιοι ήξεραν γράμματα, λειτουργούσαν το “κρυφό σχολειό”, στα ξωκκλήσια και στα μοναστήρια, όποτε και όπου οι δυνάστες δεν μπορούσαν να τους ανακαλύψουν. Άλλοι φωτισμένοι και πεισματάρηδες Έλληνες όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός, όργωναν τα βουνά και τα λαγκάδια, διατηρώντας ψηλά το ηθικό των σκλάβων.

Όλα αυτά είχαν το μερίδιό τους στην “ανησυχία” της περιοχής. Μόνο στις Ελληνικές περιοχές, έγιναν περισσότερες από εκατό, μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακος επαναστάσεις. Οι περισσότερες από αυτές απέτυχαν επειδή είχαν τοπικό χαρακτήρα και βασιζόντουσαν στην ελπίδα για εξωτερική βοήθεια, ειδικά από τη Ρωσσία, που εκείνη την εποχή ήταν το μόνο ελεύθερο ορθόδοξο κράτος και οι ‘Ελληνες που “ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΔΕΣ ΕΣΜΕΝ” τους θεωρούσαμε φίλους και εν Χριστώ αδελφούς. Δεν θέλαμε να δούμε την εμφανή αλήθεια, οτι οι Ρώσσοι ήθελαν και θέλουν να είναι οι διάδοχοι της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. ‘Ολες τους οι πράξεις και υποσχέσεις είχαν σκοπό την “απόκτηση του ελέγχου” του Οικουμενικού Πατριαρχείου και επομένως της Ανατολικής Εκκλησίας. Η ιστορία του Άθωνα το αποδεικνύει. Αυτός ήταν και ο λόγος της υιοθέτησης  του δικέφαλου αετού σαν εθνικού τους συμβόλου, αμέσως μετά την πτώση της Πόλης. Αργότερα μπήκαν στο ίδιο παιγνίδι και οι Ρουμάνοι, οι Σέρβοι, ενώ αργότερα, ακόμα και οι Αλβανοί.

Τελικά, στα 1814, στη Οδησσό της Ουκρανίας, μια χούφτα Ελλήνων ίδρυσε τη Φιλική Εταιρεία που άπλωσε τα πλοκάμια της όπου υπήρχαν ‘Ελληνες. Το 1819 η έδρα της Εταιρείας μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Η Φιλική Εταιρεία συντόνισε και διαχειρίσθηκε όλες τις εθνικές δυνάμεις και φθάσαμε  στο 1821.

Μετά από πολλή σκέψη και κάτω από ραγδαίες εξελίξεις, κλήθηκε ο Γερμανός, ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών, να σηκώσει το Λάβαρο της Επαναστάσεως στην Αγία Λαύρα. Εκεί ορκίσθηκαν όλοι οι ‘Ελληνες στο φοβερό όρκο “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ‘Η ΘΑΝΑΤΟΣ” που ακόμα ισχύει και θα ισχύει όσο υπάρχουν σκλαβωμένοι ‘Ελληνες. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα της περιοχής που απελευθερώθηκε. Αργότερα, μεταξύ των ετών 1871 και 1908, απελευθερώθηκαν και τα υπόλοιπα κράτη της περιοχής από τον κοινό ζυγό.

Η τρίτη περίοδος του ελεύθερου Ελληνικού κράτους αρχίζει στα 1821. Περνάει μέσα από το Μακεδονικό αγώνα, τους Βαλκανικούς Πολέμους, τη συμμετοχή μας στον Α’ ΠΠ στο πλευρό των συμμάχων, σε αντίθεση με την Τουρκία που συμπολεμούσε με τους Αυστρογερμανούς και τους Βουλγάρους, το Β’ ΠΠ όπου ήμασταν οι πρώτοι στον κόσμο που νικήσαμε δυνάμεις του Άξονα, την Εθνική Αντίσταση που για την κατάπνιξή της ο ‘Αξονας μας παρασημοφόρησε με τις μεγαλύτερες ποσοστιαίες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και υλικές ζημιές μεταξύ όλων των κρατών της Γής. Συνεχίζεται μέσα από τις μάχες του ‘Ελ-Αλαμέϊν, την απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου από τον Ιερό Λόχο, της απόβασης στη Σικελία, τη μάχη του Ρίμινι, την απόβαση στη Νορμανδία, τον πόλεμο της Κορέας, τον πόλεμο του Κόλπου και το Κουβέϊτ, τις επιχειρήσεις στη Δυτική Σαχάρα, τη Σομαλία, τη Βοσνία, την Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο.

Αρχαιολογικός χώρος Αϊδινίου

Το τι έχει μείνει από τη συνεχή ύπαρξη των Ελλήνων πάνω στη Γή για περισσότερο από 5.000 χρόνια, είναι τα σύμβολα κάθε εποχής, όπως ο Παρθενώνας και η Αγία Σοφία αλλά κυρίως οι αξίες και οι ιδέες που καθημερινά βιώνει η ανθρωπότητα. Είναι η αίσθηση ότι οι ‘Ελληνες πορεύονται μέσα στις χιλιετίες της ιστορίας, δίνοντας, γιατί έχουμε να δώσουμε. Κάνοντας ό,τι μπορούμε κάθε στιγμή στο όνομα της ειρήνης, της παιδείας, της επιστήμης, της τέχνης, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποφεύγοντας τους εξτρεμισμούς, σταθεροποιώντας ο,τι εμείς ανακαλύψαμε και εμείς αναπτύξαμε.

Ελπίζουμε οτι οι ίδιες αξίες και τα ιδανικά θα αποτελέσουν κάποτε το μόνο σημείο αναφοράς και συμπεριφοράς μεταξύ των λαών. Ελπίζουμε, οτι το διεθνές δίκαιο θα είναι ο κανόνας και οτι η βία, οι παλληκαρισμοί και οι απειλές θα μείνουν χαρακτηριστικά των απολίτιστων. 

Αυτές οι ελπίδες όμως, δεν πρέπει να θολώνουν τα νερά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι οι Τούρκοι είναι εκεί, ψαρεύουν στα νερά του Βοσπόρου, πετάνε τα αποτσίγαρά τους στον Κεράτιο Κόλπο, τις χειροβομβίδες τους στο Πατριαρχείο,  σκοτώνουν το νεωκόρο του Αγίου Θεράποντα, χρησιμοποιούν το Ναό της Αγίας Ειρήνης για διαγωνισμούς ομορφιάς, νοικιάζουν το αρχαίο θέατρο της Εφέσσου για καμηλοδρομίες και κάνουν την Αγιά  Σοφιά τζαμί.

Εν πάσει όμως περιπτώσει, το κύριο σημείο είναι οτι η Ελλάδα δεν είναι μόνο ό,τι περιορίζεται από τα κρατικά σύνορα. Ελλάδα είναι η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία με τα εννιά Πατριαρχεία της, η Ελληνική Δημοκρατία, η Κυπριακή Δημοκρατία, οι ΑΧΕΠΑ, το Παγκόσμιο Συμβούλιο του Ελληνισμού, οι κοινότητες στην Αυστραλία, τον Καναδά και το Ουζμπεκιστάν, καθένας από μας, καθένας από τους απογόνους μας και κάθε τάφος των προγόνων μας, οπουδήποτε της Γής. Την πατρίδα μας την έχουμε δανεισθεί από τα παιδιά μας.

‘Ας ρίξουμε μιά ματιά σ’όλα τα φημισμένα μουσεία του κόσμου. Στο Λούβρο, στο Βρεταννικό, στο Μητροπολιτικό της Νέας Υόρκης, στον Άγιο Μάρκο  και τις πλατείες της Βενετίας. Είναι όλα γεμάτα Ελλάδα.

Ας ρίξουμε μια ματιά στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αλβανία, τα Σκόπια, τη Βουλγαρία, την Ουκρανία, τη Ρωσσία, την Τουρκία, τη Συρία, την Ιορδανία, το Λίβανο, το Ισραήλ, το Ιράκ,  το Ιράν, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και την Ινδία. Τα ελληνικά ίχνη είναι βαθειά, εμφανή και ανεξίτηλα.

Όμως το πιό σπουδαίο είναι ότι όλες οι Ελληνικές αξίες έχουν γίνει πανανθρώπινες και θα ζήσουν για πάντα μέσα από το αφηρημένο αλλά μεστό νόημά τους, από το προϊόν τους, που είναι ο πολιτισμός. Θυμηθείτε ότι οι ξένοι λένε: “Οι ‘Ελληνες έχουν μιά λέξη για αυτό” και “Δεν υπάρχει τίποτε κάτω από τον ήλιο που να μην είναι ελληνικό”. Μόνο μία λέξη δεν υπάρχει στο ελληνικό λεξιλόγιο. Το “copyright”. Προφανώς επειδή ποτέ δεν κατοχυρώσαμε και ποτέ δεν “πουλήσαμε” τα πνευματικά μας δικαιώματα, όλα τα παράγωγα του πολιτισμού μας. 

Παληά έλεγαν ότι “ Έλληνας είναι ο της ελληνικής παιδείας μεταλαβών”. Όποιος έχει ανατραφεί σαν ‘Ελληνας, είναι ‘Ελληνας.

Πρέπει να θυμηθούμε ότι ακόμη και σήμερα, ο Περικλής από την Αθήνα, ο Πυθαγόρας από τη Σάμο, ο Ηρόδοτος από την Αλικαρνασσό, ο Θαλής από τη Μίλητο, ο Λεωνίδας από τη Σπάρτη, ο Αλέξανδρος από την Πέλλα, ο Δημόκριτος από τα Άβδηρα, ο Αριστοτέλης από τα Στάγειρα, ο Αρχιμήδης από τη Σικελία, ο Κωνσταντίνος ο Μέγας από τη Νίσσα, ο Ελ Γκρέκο απ' την Ηράκλειο, η Μαρία Κάλλας απ' το Μανχάταν, ο Δρ. Παπανικολάου από την Κύμη, ο μαέστρος Δημήτρης Μητρόπουλος απ' την Αθήνα, ο Οδυσσέας Ελύτης από το Ηράκλειο, ο Νικόλας Νεγκροπόντε από τη Νέα Υόρκη στο ΜΙΤ, η Βάσω Αποστολοπούλου από την Αμαλιάδα στην Αυστραλία, έχουν πολλά ακόμη να διδάξουν στους ανθρώπους, πολλά περισσότερα από το Σπήλμπεργκ, τον Τραβόλτα, το Γκαίτε, το Μουσολίνι, τον Ερντογάν και τόσα άλλα άνθη της παγκόσμιας σκηνής.

Αλλά, ΟΥΔΕΝ ΚΑΛΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΚΟΥ. Τα κακά νέα είναι ότι το ελεύθερο ελληνικό πνεύμα είναι ο κακός μας σύμβουλος. Αρχίζουμε πάντα καλά, αλλά στο τέλος τα θαλασσώνουμε. Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ Η ΔΟΛΕΡΗ του ποιητή είναι πάντα εκεί και μας περιμένει, έτοιμη να κυριεύσει το νού μας, να μας αναγκάσει να ξεχάσουμε τον εθνικό σκοπό και συμφέρον. Σ’ αυτό το σημείο,  πρέπει να θυμηθούμε τα λόγια του γεννημένου στα 1797 στρατηγού Μακρυγιάννη, ενός από τους ήρωές μας, που από την αρχή ως το τέλος της Επανάστασης πολέμησαν τους Τούρκους, που αργότερα μετείχε στο κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου για την καθιέρωση Συντάγματος και πέθανε το 1864, ο οποίος έγραψε στα απομνημονεύματά του: “Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους, έθνη δεν υπάρχουν. Και προσοχή να μην τους απατάγη η ‘διοτέλεια. Και άν σκοντάψουν, τότε εις τον κρεμνόν θα πηγαίνουν, καθώς το πάθαμεν εμείς”...

Είναι λοιπόν τα πράγματα τόσο άσχημα; Η απάντηση είναι κατηγορηματική και αρνητική. Η κατάσταση είναι ίδια σε όλα τα κράτη. Είναι απλά η τελειομανία μας που μας απογοητεύει. Συνηθίσαμε να είμαστε κοσμοκράτορες. Είναι δύσκολο να καταδικαζόμαστε σε ρόλο κομπάρσου.

Το τελικό συμπέρασμα βέβαια είναι, ότι όπως και οι αγωνιστές του 1821, έτσι και εμείς, πρέπει να προσπαθήσουμε, μυαλωμένα και μεθοδικά, να κινήσουμε και την χείρα μας μαζί με την Αθηνά, να μην περιμένουμε να μας έλθουν τα πράγματα βολικά, αλλά εμείς να διαμορφώσουμε ευνοϊκές συνθήκες για τα όνειρα και τις εθνικές μας επιδιώξεις και να καταλάβουμε το δυνατόν ενωρίτερα, ότι κανείς δεν θα μας βοηθήσει στο μέλλον, όπως δεν μας βοήθησε στο παρελθόν.

Η διεθνής πολιτική σκηνή δεν ανέχεται φιλίες. Εκεί υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Συμφέρον δικό μας, είναι να έχουμε κοινά συμφέροντα με τους ισχυρούς, ώστε να αποφεύγουμε τη σύγκρουση μαζί τους, και αργά αλλά σταθερά να χτίζουμε το μέλλον της φυλής, ώστε τα παιδιά μας να είναι περήφανα για την πατρώα γή και να μην ντρέπονται που κατάγονται από τον Εφιάλτη, αλλά να καμαρώνουν που κατάγονται από τον Περικλή, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, το Μιχάλη Δερτούζο.   

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ 👈